31.3.13

რაბინდრანათ თაგორი


  • ვისიმე ფერხთით მთელი შენი არსების მიღება ნიჭთაგან უჭეშმარიტესია.

  • ადამიანის გულში ისეთი ძლიერი მისწრაფება ცოცხლობს რაიმე ობიექტივისათვის სიყვარულის მინიჭებისა, რომ იგი თავისსავე იდეალს იყვარებს.

  • ყოფიერების დიად და იდუმალ საკრებულოში, მილიონობით მოციმციმე სამყაროს გვერდით ჩემი კუთხე დავიგულე.

  • თვალსაწიერის კიდეზე ცისფრად კიაფობდა ხეთა შორეული ქობა, ხოლო მის თავზე ნატიფ ხაზად გაწოლილიყო არაჩვეულებრივად ლამაზი მუქლურჯი ღრუბლის ფთილა. მე პოეზიაში შევტოპე და ვთქვი, რომ ღრუბლის ეს ფთილა წამწამების კიდეზე ლურჯ ჩრდილს მაგონებს, რომელიც მშვენიერ ცისფერ თვალებს კიდევ უფრო ამშვენებს-მეთქი. ერთმა ჩემმა თანამგზავრმა ვერ გაიგონა ეს შენიშვნა, მეორემ ვერ გაიგო, ხოლო მესამემ იგი გაანადგურა პასუხით: დიახ, მართლაც რომ მშვენიერია. პოეტური აღფრთოვანების შემდეგი ცდისთვის მე აღარ მიმიმართავს. 

  • მამაკაცი მხოლოდ შავად არის გამოჩორკნილი, ხოლო ქალი უკვე დასრულებული არსებაა.

  • ტკბობაში არის ელემენტი დაუკმაყოფილებლობისა.


No comments:

Post a Comment